Mag ik je twee interessante anekdotes over een taboe vertellen?
Ik fietste bij toeval met een bevriende oudere ondernemer een stukje op, en bij een rood stoplicht verzamelde ik moed en zei: “Ik ga zo een blog schrijven, over Schaarste…” Zo, het taboe-woord was eruit! Ik telde rustig af en was benieuwd wat ging komen, maar niet hoopvol.
Ik ben naar Griekenland afgereisd en heb de heuvel bij Delphi zwetend en alleen beklommen. Vol vragen over de onzekere toekomst. Ik sta in de rij en wordt eindelijk toegelaten tot de tempel. En dan is ze plots daar: de Pythia, ziener en profetes, gezeten op een driepotige kruk, bedwelmd en in vervoering, en ze zegt: “Vreemdeling uit de lage landen, wat is jouw ene vraag?” Ik haal diep adem en…
De lange keten om voedsel van de ‘grond’ naar onze mond te krijgen heeft een zeer werkwaardige schakel: de keuken. Wie heeft ooit bedacht dat we allemaal zelf ons eten moeten klaarmaken? Wie heeft ooit bedacht dat het hebben van een keuken in elk huis een goed idee was?
Hoe onhandig, onvriendelijk, tijd-, energie- en grondstof-verspillend is het zelf koken van eten! Dat is alsof iedereen een complete garage met gereedschap, houtblokken en draaibanken moet hebben om meubels te maken!
Het is pijnlijk duidelijk dat we momenteel, meer dan in de afgelopen dertig jaar, een polarisering van politiek en maatschappij doormaken. Er wordt gescholden en met modder gegooid op de Sociale media, en in het echt. Tussen burgers en staatslieden.
Het is steeds linkser tegen steeds rechtser, al zullen beide partijen beweren dat ze het nuchtere midden zijn en zeker niet extreem. Beide denken ze realist te zijn en hebben het gelijk van hun gekozen media en hun gekozen wetenschappers aan hun kant. Of het nu gaat om klimaatverandering of Zwarte Piet, het debat is eindeloos want het wordt gevoerd vanuit de loopgraven. Loopgraven die veel dieper graven dan zichtbaar in de argumenten. Want de eigenlijke verschillen gaan terug op diepere lagen in de menselijke psyche.
We willen graag de snelste en makkelijkste route naar succes. Vertel me wat ik moet doen! Want het gaat toch om ‘doen’, nietwaar?
Stel je voor dat we alleen kijken naar wat mensen doen, en daarvan leren. Neem nu het sprookje van Assepoester… en we zouden ergens richting het einde een journalist sturen om dit gelukkige huwelijk tussen de prins en Assepoester te analyseren voor een boekje getiteld “Drie lessen voor succes van de prins!” Dan zou het ongeveer het volgende kunnen zijn:
Een schaalbaar en gezond bedrijf moet gebouwd worden als een systeem. Dat kunnen we van Michael Gerber leren. Een bedrijf moet een samenstel van processen zijn die het gewenste en consistente resultaat geven waar de klant op zit te wachten.
Deze processen kunnen en moeten natuurlijk continu worden verbeterd. Daartoe heeft Gerber het Business Development-proces beschreven. Dit gaat dus niet over externe relaties, zoals we Business Development over het algemeen beschrijven, maar over de ontwikkeling van het bedrijf zelf. Gerber’s Business Development proces zorgt ervoor dat de prestaties van het bedrijf worden gemeten en dat processen worden aangepast. Waarna de prestaties opnieuw worden gemeten.
In zijn schokkende boek ‘Tricks of the mind‘ beschrijft meester-illusionist Derren Brown hoe hij zijn gewillige publiek voor de gek houdt. Hij licht tipjes van de sluier op en beschrijft ook de manier waarop hij als zogenaamd ‘medium’ overtuigend ‘praat met de doden’. Zijn grootste staaltje illusionisme was te zien in de TV-serie ‘Messiah‘ waar hij onder een valse naam naar Amerika reist en tot vier keer toe als guru of begaafd medium wordt gekroond door de lokale autoriteiten op het gebied van onder andere ‘remote viewing’ en ‘handoplegging’ en ‘christelijke bekering’.
Derren’s boek is een grote tirade tegen bijgeloof. Wij willen zo graag dat wetenschappelijk onmogelijke dingen kunnen dat we er graag in tuinen. Hij vertelt in zijn boek deze korte – mogelijk waar gebeurde – illustratie van het fenomeen ’toeval’:
Foto: Copyright © Dan Callister
Elke ondernemer wil dat zijn product en dienst zich onderscheidt van de concurrentie. Dat maakt het verkopen makkelijker. En als dat goed is gedaan verkoopt het zichzelf: een ‘remarkable product’. Bovendien geeft dit je ook meer voldoening.
Berenschot heeft voor haar jaarlijkse ‘Strategy Trends‘-onderzoek aan ondernemers gevraagd naar hun plannen om hun product te onderscheiden. En de uitkomst is verontrustend.
Als ondernemer wil je dat je bedrijf goed bestuurbaar is. Dat er snel gelaveerd kan worden. Hoger aan de wind, of juist lager. Maar je weet dat veranderingen in je organisatie echt niet vanzelf gaan. Niet door een nieuw beleid af te kondigen en dit vervolgens heel goed en nog eens te communiceren. Dat is op zich natuurlijk prima, maar volstrekt onvoldoende: een recept voor falen.
Hoe kun je van jezelf beoordelen of je een goede veranderaar, een Change Manager bent?
Foto: Copyright © alliance / dpa / The Kennedy Museum
Dit archief bevat momenteel (nog) geen inhoud.