Als je nadenkt over de next century, die zich na de horizon van het jaar 2101 uitstrekt, dan kijk je automatisch ook over je schouder, terug in de tijd. Hoever terug is het, als ik zover vooruit kijk? En wat is er nog over van die tijd?
Een van de indrukwekkendste belevenissen bij mijn rondreis door California was het bekijken van de Sequoia’s. Bijvoorbeeld in Sequoia National Park of Humboldt Redwood States Park. Oeroude bomen, die reusachtige afmetingen hebben gekregen. Een omtrek van tien meter en een hoogte van honderd meter is niet ongewoon. Dit is te vergelijken met een flat van 30 verdiepingen met 1 woonkamer. Van deze bomen worden velen geschat op een leeftijd van meer dan 500 jaar en de oudste op een leeftijd van 2200 jaar! En dat zijn nog lang niet de oudste bomen op aarde. Dan wordt jaarringen tellen een echte klus.
Zo gezien is het kijken naar de next century gewoon om de hoek.
Een populair idee over innovatie is dat het idee ontstaat in gekke creatieve sessies, en daarna maximale vrijheid nodig heeft, en dus zo min mogelijk regels. Management wordt gezien als de grootste bedreiging van innovatie. En dat is waar, en niet waar tegelijk. Zo gooien we het kind met het badwater weg.
Ja, management als in lagen van spreadsheet-beheerders die de business op basis van cijfers binnen de banen van het afgesproken budget houden, die zijn een bedreiging van innovatie. Even niks over goed of fout daarvan, maar zulk management moeten we vermijden als het gaat om een innovatief en dus potentieel ontwrichtende ontwikkeling. Anders treedt het immuunsysteem in werking en wordt het ‘gezwel’ weggesneden.
Maar zo veel mogelijk vrijheid zonder structuur is hetzelfde als géén ondersteuning, en géén bescherming en géén stimulering.
In het nadenken over een verhaal over een mogelijke toekomst in de next century van 2102 tot 2200, een scenario dus, is het niet mogelijk om extrapolaties van actuele trends te maken. We kijken dan met een korte termijn-bril naar een verre toekomst. Ook wordt het dan te snel een technology-hype verhaal, terwijl wij mensen gewoon mensen blijven. Tenminste, laten we dat eens als uitgangspunt nemen…
Het is interessant om een conservatief of zo je wilt menselijk verhaal te maken, ik noem het een Lindy-scenario. De Lindy-rule is, vrij vertaald, dat de levensverwachting van een technologie of idee gelijk is aan de tijd die het nu al heeft geleefd over overleefd. Drie simpele voorbeelden:
We zijn als westerse mensheid inmiddels aardig bijgepraat over climate change en allerlei mogelijk onheil bij ongebreidelde economische groei en vervuiling. De mening over de waarschijnlijkheid daarvan mag verschillen, maar de bekendheid is universeel.
Bij het denken over the next century, van het jaar 2101 door tot het jaar 2200, is het daarom verleidelijk te vervallen tot een van de twee uiterste scenario’s:
1. Hemel – Utopia: het leven zal, geholpen door onze technologische ontwikkelingen, prachtig zijn, wij zullen lang leven als ‘God’, in een paradijs.
2. Hel – Dystopia: het leven en de mensheid zal vrijwel voorbij zijn, naar de knoppen geholpen door natuurrampen en oorlogen die het gevolg zijn van ons voortdurende egoïsme, hebzucht en onze ingebakken slechtheid. Het leven zal een hel zijn.
Beide scenario’s hebben hun profeten die hun boeken schrijven en films maken. En beide scenario’s hebben hun volgers en gelovigen.
Een paar maanden geleden haalde ik met mijn fiets een jong kereltje in. Met zijn kleine fietsje was hij nog wat slingerend op weg naar Amersfoort. Ik mijmerde wat over de vroege zelfstandigheid van deze basisscholier die met een rugzakje naar ‘de grote stad’ reed.
Ik begon te denken over de wereld die voor hem lag en te rekenen… met een statistische levensverwachting van grofweg 80 jaar zou deze jongen het jaar… 2100 wel eens kunnen bereiken! Een jaar dat sci-fi-achtig ver weg klinkt, waarin beelden uit de film The Matrix naar voren komen. Of van de Jetsons. En toch was het opeens daar, in de weilanden, naast me, op de fiets. Hij zou het gaan zien.
Het kan lang duren voordat technische uitvindingen gemeengoed worden. Neem de Quadcopter, de door vier hefschroeven aangedreven ‘helikopter’; het principe is bedacht en getest in 1907 door de Fransman Louis Breget. Zie foto boven.
Inmiddels kan iedereen vanaf een paar tientjes een drone kopen. Leuke techniek voor foto’s en filmpjes. Gewoon bestuurd via je mobiele telefoon. Ik waag me aan een toekomstvoorspelling. Minder dan tien jaar verder en een persoonlijke drone is net zo gewoon als nu een persoonlijke mobiele telefoon. Iedereen zijn hulpje bij de hand.
Innovatie heeft een doel, namelijk opties op de toekomst nemen. Aangezien we in een zeer complexe wereld leven zijn de toekomst en ontwikkelingen rondom je bedrijf fundamenteel onzeker. En daardoor is het succes van je innovatie zeer moeilijk te voorspellen. Het is eigenlijk een gokje. Een innovatie-gokje wagen is heel gezond als er eerst goed over is nagedacht.
Ken je nog het Advertentiespel? Je schudt drie stapels met kaartjes en neemt telkens de bovenste van elke kleur en je vormt zo een unieke en willekeurige advertentie. Humor:
Doe nu even mee met ‘Bernards Snelwegenspel’: neem in gedachten een dobbelsteen en gooi die 7 keer. Schrijf steeds het getal op dat je hebt gegooid. Je hebt nu zeven willekeurige getallen op een rij. Kies nu uit de volgende rijtjes het zinsdeel dat correspondeert met het getal van de dobbelteen. Waarbij je na rijtje vier weer begint bij rijtje 1. Zo krijg je een interessante situatie die zich op onze snelwegen legaal kan voordoen.
In een vorig artikel heb ik aangegeven hoe ‘corporate innovation’ (product development), dat wil zeggen innovatie binnen reeds langer bestaande en volwassen organisaties, niet moet; niet als een ‘tech start-up’ of als een Dragons’ Den. Maar hoe dan wel?
Het korte antwoord is dat dit maatwerk is voor iedere organisatie, omdat de dynamiek van iedere organisatie en van iedere branche zo enorm verschillend kan zijn.
Er zijn wel zeven verrassende uitgangspunten of principes voor het ontwerpen van een goed innovatieproces op maat. Voor de goede orde: het gaat hierbij om significante innovatie en productontwikkeling en niet om de stapsgewijze en incrementele proces-verbeteringen zoals die binnen LEAN e.d. worden uitgevoerd. Dus op weg naar je nieuwe product of een nieuwe markt met de volgende zeven uitgangspunten:
Het is een trend om innovatie te associëren met tech start-ups: startende bedrijven in Silicon Valley die een nieuwe trend en technologie oppakken en die proberen al ontwikkelend met ’trial-and-error’ snel op te schalen. Er verschijnen nieuwe woorden in ons vocabulaire die het snelle groeien en het behaalde succes bejuichen: ‘pivoten’, ‘scaling’ en ‘unicorn’. Hoe gaaf is het om te zien dat Elon Musk op zoveel fronten doorbreekt? Absoluut super!
Dus ook grote multinationals en gevestigde namen willen leren van wat er gebeurt in Silicon Valley. En de daar bewezen modellen een-op-een toepassen in hun situatie. Maar dan heb ik slecht nieuws: dit laatste kan niet. Het tech start-up model heeft geen enkele relevantie voor grote bedrijven. Om minstens drie redenen.
Het MASTERY-model is een model voor persoonlijke en zakelijke groei en is geïnspireerd door de wereld van de gilden en de weg naar meesterschap. Vroeger ging die lange weg via de graden van leerling, gezel en reisgezel, en het afleggen van een meesterproef. Nu doet u het zelf, geholpen door het MASTERY-model. U kunt uzelf erin spiegelen en beproeven. Het zijn als het ware lakmoesproeven voor uw meesterschap. Is het is ook toepasbaar op een onderneming of organisatie?
Iedere volwassen organisatie die meerdere producten of diensten voert, heeft feitelijk een portfolio: een productportfolio, of het productassortiment bij winkels en handelaren. Als leidinggevende wil je dit portfolio gezond en toekomstgericht houden. Een gezond portfolio in een gezond bedrijf…
Dit archief bevat momenteel (nog) geen inhoud.